Tema: Emmanuel-Joseph Sieyès
C’është Rend i Tretë?
Sieyes (1789).
JETA DHE VEPRA E SIEYES
Emmanuel-Joseph Sieyès, lindi më 3 Maj 1748, Fréjus, France dhe vdiq 20 qershor 1836, Paris.
Bir i një noteri të Fréjus, Sieyès ishte edukuar për një karrierë
kishtare në Sorbone.Ai u rrit në kishë për t'u bërë famullitar i përgjithshëm (1780) dhe kancelari (1788) i dioqezës së Shartrit. Sieyès fillimisht donte për t'u bashkuar me ushtrinë dhe të bëhet një ushtar, por shëndeti i tij i dobët, i kombinuar me devotshmërinë e prindërve, e çoi karrierën e tij në një rrugë fetare. Megjithatë, për shkak se ai nuk i përkiste shtresës fisnike, mundësitë e tij për avancimin e mëtejshëm në kishë ishin të kufizuara. Shumë i acaruar ai del kundër aristokracisë.
Më vonë pasoi debati në publik mbi organizimin e Përgjithshëm të Shteteve, ku Sieyès kishte lëshuar pamfletat e tij, (Janar 1789, "Çfarë është Rendi i tretë"), në të cilin ai e identifikoi Rendin pa privelegje, me kombin francez dhe pohoi se ai kishte të drejtë për të hartuar një kushtetutë të re. Ai ishte një nga teoricienët kryesore politike të Revolucionit Francez, gjithashtu luajti një rol të rëndësishëm në Konsullatën Franceze dhe Perandorinë e Parë Franceze.
Sieyès studioi teologji dhe inxhinieri për të përgatitur veten për të hyrë në priftëri. Ai shpejt u bë i njohur rreth shkollës për shkak të aftësive të tij dhe interesin për shkencat, kombinuar me maninë e tij mbi "parimet e reja filozofike“.Sieyès u arsimua për priftëri në Kishën katolike në Sorbonne. Ai u ndiku shumë nga mësimet e John Locke dhe mendimtarë të tjerë ëe Iluminizmit politikë, të gjitha në preferencë për teologji.
Në 1770, ai mori diplomën e tij të parë të rangut teologji në fund të listës së kandidatëve që kalojnë, por,një reflektim i mevonshem do ta conte drejt antipatisë, edukimin e tij fetar.
Në 1772, ai u shugurua si prift, dhe dy vjet më vonë ai mori licencën e tij në teologji. Duke mbetur në zyrat kishtare, Sieyès mbart një cinizëm fetare në kundërshtim me pozitën e tij. Më vonë ai mori urdhërat e tij për të hyrë në priftëri, ai tregoi një mungesë të rëndë të devotshmërisë për njeriun në krye të Dioqezes se Shartrit.
Sieyes nuk e pranoi dot një karrierë fetare sepse ai nuk kishte asnjë lloj prirje të fortë fetare, ajo cfarë e tërhiqte ishte karriera si një shkrimtar politik.
Çfarë është Rendi tretë?
Është një pamflet politik shkruar nga mendimtari francez dhe klerik Emmanuel Jozef Sieyès në janar 1789, pak para shpërthimit të Revolucionit. Në pamflet, Sieyès argumentoi se Rendi I tretë, njerëzit e thjeshtë te Francës - përbënin një komb të plotë, dhe do të jetë më mirë pa atë "peshë të vdekur" të urdhrave të privilegjuara, pasuritë e para dhe të dyta të klerit dhe aristokracisë.
Sieyès deklaroi se populli donte:
a) Përfaqësues të vërtete në pasuri të përgjithshme,
b) Përfaqësues të barabarta
c) Votat e marra nga krerët dhe jo nga urdhërat.
Këto ide erdhën dhe patën një ndikim të madh në rrjedhën e revolucionit. Pamfleta politike është e organizuar rreth tri pyetjeve hipotetike dhe brenda saj dhe përgjigjet e Sieyès.
Pyetjet janë:
Çfarë është Rendi i tretë? Gjithçka.
Çfarë ka qenë ai deri tani në mënyrë politike? Asgjë.
Për cfarë e kërkoni? Për të bërë diçka.
Sieyès vazhdon duke analizuar gjendjen politike të kohës, duke argumentuar se dominimi i Rendit te Parë dhe të Dytë në arenën politike përbën një monopol që trajton Rendin e Tretë të padrejtë. Ai mbështet përfaqësimin e barabartë të të gjitha urdhrave në qeveri dhe pohon se taksat dhe politika e qeverise duhet të prekë të gjitha pjesët e shoqërisë në mënyrë të barabartë. Në të gjithë pamfletin, Sieyès argumenton se Rendi i parë dhe i dytë janë thjesht të panevojshme.
Rendi i treti është i vetmi Rend legjitim për të vërtetën e Francës, i cili do përfaqësojnë të gjithë popullsinë. Kështu, ai pohon, Rendi i tretë duhet të zëvendësojë tërësisht të dy Rendet e tjera.
Pamflet kishte një ndikim të madh në rrymat e mendimit popullor që kontribuan në shpërthimin e Revolucionit Francez. Në atë që duhet të jetë Rendi i tretë, Sieyès përshkruan dëshirat dhe frustrimet e klasës së tjetërsuar te njerëzve.
Ai e përcakton qartë dhe zbulon natyrën mashtruese të fisnikërisë dhe vuajtjet e popullit të mbingarkuar dhe të dëshpëruar francezë, të cilët ai i shihte si viktima të parazitizmit aristokratike. Pamfleti ishte në thelb apel per tu bashkuar, të cilit nënshtrimi nga një kulturë elitist do ti shërbejë popullit francez per ti hapur rrugën një forcë te panjohur-politike. Rendi i tretë erdhi për të përshkruar dhe pakënaqësitë në mënyrë të qartë shtetërore që, për herë të parë, nuk ishin anashkaluar nën thirrjen e Rendit te Përgjithshme. Pamflet ripërcaktoi kuptimin e "shërbimit publik" kundër urtësisë konvencionale të kohës.
Aristokracisë e cila e përcaktonte veten si një klase sunduese elitare e ngarkuan me detyrën e "rëndë" për mbajtjen e rendit shoqëror në Francë.
Sieyès shërbimin publik, e percaktonte si një funksion që kryhet jo nga Rendi i parë ose I dytë në vend, por vetëm nga Rendi i Tretë.
Pamfletet vendosen, jo sovranitetin në duart e aristokracisë, boshe egoiste, por nga klasa e saj e punës.
Duke përcaktuar Rendin e Tretë si mekanizmi kryesor i shërbimit publik, Sieyès qëllimisht vuri ne pikepyetje rolin e aristokracisë, duke I portretizuar ato si "të huaja", për interesat kombëtare të Francës. Arroganca e perceptuar e fisnikëve, dhe aftësia e tyre për të vepruar absolutisht dhe pa mbikëqyrje ligjore, ishin arsyet mbi të cilat Sieyès e justifikon privilegjin fisnik si "tradhti të Commonëealth"
Ai efektivisht e përcaktoi aristokracinë si një trup i huaj që vepron jashtë përgjithshmerise që do populli i Francës.
Këto supozohen të kenë qenë mjetet e sakta që Parlementi i aristokracisë së Parisit ti bënte presion Mbreti Louis XVI për të thirrur pasuritë e Përgjithshëm në vitin 1788.
Ajo cka ishte më e rëndësishme e të gjithave, ishte ndikimi i pamfletes Sieyès 'mbi shqetësimet strukturore që u ngrit përreth thirrjes per nje Rend të Përgjithshëm. Konkretisht, Rendi i tretë kërkonte që përfaqësimi i tyre të bëhet nga anëtarë që në fakt i përkasin Rendit te Tretë, që numri i deputetëve për rendin e tyre të jetë e barabartë me atë të dy urdhrave të privilegjuara të kombinuara, dhe më kontroverse “.
Broshura mori përmasa, të cilat nuk ishin parashikuar duke shkaktuar reagim revolucionar. Duke trajtuar çështjet e përfaqësimit të padrejtë të drejtpërdrejtë, pakënaqësia e Sieyès prodhoi agjitacion te bashkuar, Rendi i Tretë kundër traditave feudale të regjimit.
RENDI I PARË
Përbëhej nga gjithë kleri, i cili ishte ndarë tradicionalisht në kler "më të lart" dhe “ me të ulët".
Edhe pse nuk kishte asnjë ndarje formale midis dy kategorive,ne klerin e sipërm ishin, në mënyrë efektive, fisnikëria klerike, nga familjet e pasurisurisë së Dytë. Në kohën e Louis XVI, çdo peshkop në Francë ishte një nëpunës i mbretit, një situatë që nuk kishte ekzistuar para shekullit të 18-të. Në ekstremin tjetër, "kleri i ulët" (ndarë në mënyrë të barabartë në mes të priftërinjve famullisë dhe murgjit e murgeshat ) përbënin rreth 90 për qind e pasurisë së Parë, e cila në vitin 1789 numëronte rreth 130.000 (rreth 0.5% e popullsisë).
RENDI I DYTË
Ishte fisnikëria franceze, mbretër, përveç vetë monarkut, i cili qëndronte jashtë sistemit të pronave. Rendi i dytë është i ndarë tradicionalisht në:
1.“Fisnikëria e mantelit", klasën gjyqësore që administronte drejtësinë mbretërore
2.Qeveria civile, e perfaqesuar nga ("fisnikëria e shpatës").
Rendi i dytë përbënte afërsisht 2% të popullsisë së Francës.
RENDI I TRETË
Rendi i tretë përbëhet jo i gjithë ata anëtarë të lart dhe mund të ndahen në dy grupe, urbane dhe rurale, së bashku përbëjnë 97% të popullsisë së Francës. Urbane përfshinte borgjezinë, si dhe të pagës punëtorë.
Rurale nuk kishin pasuri dhe ishin të detyruar të paguajnë taksa të larta në mënyrë disproporcionale në krahasim me Rendet e tjera dhe ishin të pakënaqur për shkak se ata donin më shumë të drejta. Përveç kësaj,Rendi i parë dhe i dytë kanë jetuar jashtë punës së Rendit të tretë, dhe statusi i pabarabartë i këtij të fundit ja u bëri të pamundur jetën. Burrat dhe gratë ndanë jetën e vështirë të punës fizike dhe mungesen e ushqimit. Shumica ishin të lindur brenda këtij grupi, dhe vdiqen duke qenë pjesë e saj.
Deri në Rendin e Përgjithshm të 1789, Franca ishte në kthetrat e një borxhi publik të pakontrollueshëm, inflacion të tmerrshëm dhe nën një rrallim të gjerë të ushqimit (një uri e madhe në dimrin e 1789). Kjo çoi në pakënaqësi të gjerë popullore produkt i një grupi të përfaqësuesve te Rendit te trete duke shtypur një grup relativisht radikal të reformave.
Mbreti Louis XVI kërkoi të shpërndajë pasuri te përgjithshme, por Rendi I tretë duhej te ngelej jashtë të drejtës se tyre të përfaqësimit. Kleri i ulët (disa fisnikët dhe klerikët e sipërm) përfundimisht u rreshtuan me Rendin e Tretë. Kështu, Rendi i Përgjithshëm ishte një ftesë për revolucion. Deri në qershor, gjendja degradoi dhe çojë në përkeqësim të mëtejshëm të marrëdhënieve, Rendi i Përgjithshëm krijohet si Asamblea e parë Kombëtare (17 qershor 1789), duke kërkuar një zgjidhje për mbretërinë.
Takime dhe mbledhje të shumta u organizuan për menaxhimin por ngjarjet dhe trazirat që pasuan morën përmasa të mëdha dhe tashm ishte e pamundur të menaxhohej situata.
Në këtë kohë kemi fillesat e asaj që njihet në histori si (epoka) e Revolucionit Francez, i cili do të zgjaste dhjetë vjet (1789-1799).
Shënime për revoluzionin Francez, Edmond Burke (1790)
JETA DHE VEPRA E BURKE
Burke ka lindur në Dublin, Irlandë,(12 janar 1729 - 9 korrik 1797).
Burrë shteti, orator, teoricien politik dhe filozof i cili, duke lëvizur në Angli, ka shërbyer për shumë vite në Dhomën e Komuneve të Britanisë së Madhe si një anëtar i partisë liberale. Ai mbahet mend kryesisht për mbështetjen e tij të çështjes së Revolucionarëve amerikanë, dhe për kundërshtimin e tij të mëvonshme në Revolucionin Francez. Kjo e fundit e bërë atë figurë udhëheqëse brenda fraksionit konservator të partisë liberale, që ai i quajti "Ëhiget e Vjetër", në kundërshtim me Revolucionin Francez pro " Ëhigeve te Rinj“.
Burke u vlerësua nga konservatorët dhe liberalët në shekullin e 19-të. Që nga shekulli i 20-të, ai përgjithësisht shikohet si themeluesi filozofike i konservatorizmit modern, si dhe një përfaqësues i liberalizmit klasik. Refleksione mbi Revolucionin në Francë (1790) është një libër nga Edmund Burke dhe një nga sulmet më të njohura intelektuale kundër Revolucionit Francez.
Nё veprёn e tij Refleksione per revolucionin Francez tё vitit 1790 Edmund Burke kritikon Revolucionin Francez dhe parashikon terrorin jakobin. Sipas tij, populli francez, i ndikuar nga "500 avokatё dhe priftёrinj fshati", pёrbuzi mbretin e tij, tёrё rendin e trashёguar, traditёn e tij dhe inskenoi rifillimin e plotё, nё vend qё t'i merrte seriozisht pёrvojat e tij.
Pёr ta kuptuar kёtё deklaratё janё tё nevojshme disa sqarime mbi teorinё e Burkes. Shtetin ai e paraqet si njё njёsi tё zhvilluar historikisht, tё bazuar në traditat, doket dhe zakonet specifike.
Rendi politik ёshtё shprehje e kёtyre trashёgimive dhe kёrkon legjitimimin prej tyre.
Ai niset nё kёtё kontekst nga nocioni i "paragjykimeve", bindjeve nё kuptimin e pikёpamjeve ekzistuese tё pёrbashkёta dhe tё domosdoshme pёr çdo shoqёri mbi vlerat dhe rendin, tё cilat pasqyrohen nё simbolet, mёnyrёn e sjelljes dhe nё institucionet saj. Ky paragjykim mundёson shndёrrimin e virtytit tё njeriut nё mёnyrёn e tij tё jetesёs. Kjo shёnoi kthimin nga teoritё e marrёveshjes tё shek. XVII dhe XVIII.
Kёtu mё nuk ekziston gjendja natyrore si tek Hobsi dhe Loku. Pёr mё tepёr, çdo shoqёri e cila ruan traditёn e saj ёshtё nё mёnyrё të vazhdueshme nё "gjendjen e saj natyrore".
Natyra e njeriut pra ёshtё tё qenit qenie e determinuar historike dhe sociale; ai nuk ёshtё as i mirё e as i keq, por rezultat i socializimit tё tij. Jashtё shtetit nuk ekzistojnё liria dhe tё drejtat.
Vetёm nё shtet, si pёrfaqёsim i pikёpamjeve tё zhvilluara nё mёnyrё historike mbi vlerat dhe rendin, mund tё sigurohet liria e njeriut. Qёllimi i shtetit, sipas Burkes, ёshtё shumёzimi i mbjellë nё krijesёn e Zotit i dobisё sё qytetarёve tё tij, me anë të së cilës arrijmё nё thelbin e konservatorizmit tё Burkes.
Ai ёshtё fetar i bindur, i cili niset nga supozimi se njeriu ёshtё krijesё e Zotit dhe shteti mjet i Zotit pёr pёrsosjen e ngadalshme tё qenies njerёzore. Revolucioni nё Angli, sipas tij, nuk ishte risi, por njё rindërgjegjësim pёr traditat, restaurim i rendit tё mёparshёm.
Rendi shtresor është pёr Burken baza e rendit tё mirё. Thyerjen e tij ai e refuzon kategorikisht, gjё qё implikon besimin e tij nё ekzistencën e njё aristokracie "tё dhёnё nga Zoti",njё rend shtresor, i pёrbёrё nga mё tё mirёt. Fryma e risisё ёshtё, duke pasur parasysh mendimin e tij, e vetёkuptueshme, cilёsi e karaktereve tё vogla dhe e kokave tё kufizuara. Me kёtё bёhen tё qarta arsyet qё e shtynë reformatorin konservator, tradicionalist dhe iluminist tё shprehet nё atё mёnyrё mbi Revolucionit Francez. Argumentet e Burkes nuk janё pranuar vetёm nga konservatorёt, por edhe nga kundёrrevolucionarёt katolikё apo romantikёt, e madje edhe vetё vepra e Hegelit "Dinakёria e arsyes" mund tё ketё qenё e nxitur nga Burke.
Temat e tij edhe sot janё pjesёrisht aktuale dhe pёrmenden shpesh nё debatet demokratiko-teorike. Por pozicionet e tij janё tё tejkaluara.
PAK HISTORI PËR REVOLUCIONIN FRANCEZ
Revolucioni Francez (1789 – 1799) ishte një periudhë e përgjakshme që përfshiu të gjithë Francën për arsye kryesisht sociale dhe politike. Kjo shënoi fundin e monarkëve absolut në Francë dhe ardhjen e një rendi të ri, që tronditi të gjithë Evropën. Kur Luigji XVI thërriti parlamentin, ai shpresonte të fitonte sërish mbështetjen e masave të popullsisë Franceze. Reformat ekonomike sipas tij do të shuanin revoltën dhe do të risillnin stabilitetin në vend. Për tu theksuar është se parlamenti nuk ishte mbledhur që më 1614, dhe askush nuk mund ta parashikonte se çfarë do të trajtonin deputetët e tre klasave kur ata do të takoheshin në Versajë.
Fundi i revolucionit me dekapitimin e mbretit (Luigji XVI) dhe mbretëreshës (Marie Antoinette Josèphe Jeanne de Habsbourg-Lorraine), do të sillte në pushtet jakobinët me në krye Maksimilian Robespierin, i cili legjitimoi Regjimin e Terrorit. Deficiti i madh i shtetit dhe pakënaqësia popullore e detyruan Luigjin XVI që në maj 1789 të mblidhte Përfaqeësinë e Përgjithshme,e cila nuk ishte thirrur gjatë 2 shekujve.
Përfaqësuesi (deputetet) e shtresës së tretë, pa vullnetin e mbretit e shpallen veten Asamble Kushtetuese dhe deklaruan se nuk do të shpërndaheshin pa i dhënë vendit kushtetutën. Në mbrojtje të Asamblesë, më 14 korrik 1789 populli i armatosur i Parisit sulmoi dhe pushtoi kështjellën burg, Bastijen, që ishte simbol i absolutizmit.U liruan të burgosurit dhe u ngrit flamuri trengjyrësh (i bardhë, i kuq, blu) i revolucionit.
Kjo datë, 14 korriku, shënoi fitoren mbi regjimin e vjetër dhe vendosjen e regjimit të ri. Sot kjo ditë është festa kombëtare e Francës. Në provica u pushtuan kështjellat, u dogjën dokumentet e detyrimeve dhe kudo u vendosën organe të reja të zgjedhura nga populli.
Revolucioni fitoi. Për të mbrojtur Asamblenë u krijua një forcë e re ushtarake e përbërë nga vullnetare, që u quajt Garda Kombëtare. Kjo forcë u bë ushtria e revolucionit.
.jpg)
