Parimi i dyte apo ligji i entropise thot qe ne sistemet e izoluara entrpia e tij eshte gjithmone ne rritje. Nderrimi i entropise se nje sistemi definohet si shume e tersishme apo integral i nderrimeve te nxehtesise pjestuar me temperaturen e sistemit ne shqyrtim. Kur theksojme entropine (shenohet me S, aludojme ne ndrrimin e saj por duke filluar nga vlera e saje zero.( E njeta gje vlen edhe me definimin e potencialit apo distances). Me nderrimin e entopise se sistemit te caktuar analizohet kahja e levizjes se proceseve fizike, kimike , biologjike etj. Kur nderrimi i entropise(delta S) është me i madhe se zero procesi është irreverzibil ( i pa kethyeshem), kur
nderrimi është zero procesi është reverzibil dhe kur ndrrimi ne fjale ka vleren me i vogel se zero procesi është i pamundur. Ketu shihet roli i gjitheanshem i ligjit te nderrimit te enropise apo parimit te dyte te termodinamikes. Me ane te tij parashihen levizjet e proceseve ne shkence shoqeri dhe kahet rrjedhjes se informacionece.Entropia ne aspektin informative definohet si shkalle e crregullesise. Crregullsia apo kaosi dhe rregullesia janë procese fundamentale ne te gjitha lemite e hulumtive. Te themi psh. qe Universi si sistem i izoluar ka nje entropi ne rritje për cka dihet qe ai zgjerohet ne menyre te pakethyeshme. Parimi i trete ne fakt quhet parimi zero(0) i termodinamikes.Keto nuk po e trajtojme por vetem te themi qe ai ndihmone ne definimin e teperatures dhe për ta kuptuar shum lehte, te mendojme situaten si vijon. Kur dy madhesi janë te njejta me nje madhesi te trete atehere ato janë te njejta edhe me njera tjetren.
Vdekja termike e Universit është fati përfundimtar I supozuar I universit, në të cilin gjithësia eshte zvogëluar ne një gjendje pa energji termodinamike te lire dhe prandaj nuk mund mbështetse proceset që konsumojnë energji (duke përfshirë njehsimin dhe jetën). Vdekja e termike nuk nënkupton ndonjë temperaturë absolute të veçantë, por vetëm kërkon që ndryshimet e temperaturës ose proceset tjera nuk mund të shfrytëzohen për të kryer punën. Në gjuhën e fizikës, kjo është kur universi arrin ekuilibrin termodinamik entropia (maksimum). Hipoteza e vdekjes termike, buron nga idetë e William Thomson, 1st Baron Kelvin, i cili në vitet 1850 mori teorinë e ngrohjes si humbje e energjisë mekanike në natyrë (mishëruar në dy ligjet e para të termodinamikës) dhe atë në proceset e mëdha në një shkallë universale. Ideja e vdekjes termike, buron nga ligji e dytë të termodinamikës, i cili thotë se entropia tenton të rritet në një sistem të izoluar. Nëse universi zgjat për një kohë të mjaftueshme, ajo do të qase asimptotatikisht një shtet ku të gjithë energjia është shpërndarë në mënyrë të barabartë. Me fjalë të tjera, në natyrë ka një tendencë për (humbje të energjisë) së energjisë mekanike prandaj, me ekstrapolim, ekziston pikëpamja se lëvizja mekanike e gjithësisë do të zbrese poshtë, si puna konvertimit në ngrohje , në kohën e duhur të ligjit të dytë. Ideja e vdekjes termike është propozuar së pari në drejtim të lirshem , filluar në vitin 1851 nga William Thomson, 1st Baron Kelvin, i cili teorizoi më tej pikëpamjet mekanike te humbjes se energjisë sipas Sadi Carnot (1824), James Joule (1843), dhe Rudolf Clausius (1850) . Pikepamjet e Thomson u përpunuan pastaj në më shumë definicione gjatë dekadës së ardhshme nga Hermann von Helmholtz dhe William Rankine. Ideja e vdekjes të ngrohjes e universit rrjedh nga diskutimet e zbatimit të dy ligjeve parë të termodinamikës në procese universale. Konkretisht, në vitin 1851 William Thomson përshkroi pikëpamjen, si të bazuar në eksperimentet e fundit në teorinë dinamike të ngrohjes, se "ngrohja nuk është një substancë, por një formë dinamike e efektit mekanik, ne e perceptojmë se duhet të jetë një ekuivalencë në mes të punës mekanike dhe ngrohjes, si në mes të shkakut dhe pasojës. ". Kelvin-i origjinalizoi idenë e vdekjes termike universale në 1852. Në 1852, Thomson botoi "Për një tendencë Universale në natyrë ; për shpërndarje të energjisë Mekanike", në të cilin ai përshkroi bazat e ligjit të dytë të termodinamikës përmblidhen nga pikëpamja se mocioni mekanik dhe I energjisë përdoret për të krijuar atë lëvizje qe do të tentojë të zhduket ose të drejtohet poshtë, natyrisht. Idetë në këtë botim, në lidhje me zbatimin e tyre në moshën e diellit dhe dinamikën e operacionit universal, tërhoqi sërën e William Rankine dhe Hermann von Helmholtz. Tre prej tyre thane se kanë shkëmbyer idetë në këtë temë. Në 1862, Thomson botoi "Për moshën e ngrohjes e diellit", një artikull në të cilin ai përsëriti besimin e tij themelor në pathyeshmërine e energjisë (ligji i parë ) dhe shpërndarje universale te energjisë (ligji i dytë), duke çuar në përhapjen e ngrohjes, ndërprerjen e levizjes se dobishme (punë), dhe lodhjen e energjisë potenciale përmes universit material duke qartësuar pikëpamjen e tij për pasojat e gjithësisë si një e tërë. Në një paragraf kyç, Thomson ka shkruajtur: Rezultati ne mënyrë të pashmangshme do të jetë një shtet i pushimit universal dhe vdekje, nëse universi ishte e fundem dhe e la t'u bindet ligjeve ekzistuese. Por kjo është e pamundur të krijoje një kufi për masën e materies në univers, dhe për këtë arsye shkenca tregon më tepër për një progres të pafund, nëpër një hapësirë të pafund, te veprimit qe përfshin transformimin e energjisë potenciale në lëvizje te dukshme dhe kështu në nxehtësi, sesa të një mekanizmi të vetem te fundem, drejtimin poshtë si një orë, dhe ndalimin për gjithnjë. Në vitet që ndjekin 1852 dhe 1865 ne botime , Helmholcit dhe Rankine , kredituan Thomson me idenë e tij , por lexoni më tej në botimet e tij nga pikëpamjet botuese deklarohet se Thomson argumentoi se gjithësia do të përfundojë në një "vdekje termike " (Helmholcit) cila do të jetë "fundi i të gjitha fenomeneve fizike" (Rankine).
NA NDIQNI - SHPERNAJE NE PROFIL
.jpg)
