NJERËZIT E EGËR

Njerëzit e egër
s’ishin aq të egër,
sa modernët e sotëm.
Bukuroshet epshndjellëse,
pas shfrimit, nuk i vrisnin.
Rivalit egërshan,
nuk ia hiqnin nga trupi kokën
dhe nuk përdhunonin
vogëlushët e egër të fisit.

Nuk u vinin zjarr shpellave,
as kasolleve të tjetrit.
Grave u linin punët e lehta
përqark lëkurëve.
Nuk i linin pa fruta
dhe pa mish gjahu të vjetrit.
Nënat nuk hidhnin
foshnjat e gjirit shkurreve.

Femrat e reja linin ç’kishin,
në sytë e lakuriqësisë,
por nuk i tërbonin meshkujt
me kureshtje formale,
me dy gisht reçipeta
te sumbullat mbi sisë
dhe me një rrip të hollë
mbi foletë gjenitale.

Njerëzit e egër
nuk i shkatërronin
sendet e bashkësisë,
për të pohuar tek i pari
besnikërinë e verbër.
Ata u faleshin kafshëve
vizatuar mbi shkëmbinj,
por nuk figuronin prijësin
në çdo perimetër.

S’kishin porcelane,
gota kristali, listë meny,
hanin me duar mish të tymosur
dhe rrënjë bimësie,
por s’kishin përqark
as lypsarë me lot në sy,
sepse i ndanin barabar
ato dy gjellë perëndie.

Ata kishin në tru botëkuptimin
primitiv të një turme.
Por nuk lakmonin të kishin
shumë shpella me dritë.
Nuk laheshin e lyheshin,
me kremra e parfume,
trupin e linin si kafshët, pis,
por binin erë njeriu në shpirt...